2 verschillende levens

hij knikte zachtjes toen ze hem vroeg om James op haar rug te tillen. voorzichtig probeerde hij hem toen met een arm van de grond af te krijgen.terwijl hij James tegen zijn rug liet leunen, hield hij hem op zijn plek door een van zijn armen vast te houden. met kleine stappen liep hij naar Nanaho en legde James uiteindelijk voorzichtig op haar rug. "Ik weet niet hoe ernstig het is, misschien is het beter om hem naar het ziekenhuis te brengen," zei hij zachtjes, als het niet zo ernstig ou zijn, zou dat alleen maar tijd rekken. maar als het wel ernstig zou zijn, konden ze nu beter zo snel mogelijk door


toen hij zag dat het beest begon te veranderen in stof, veranderde hij weer terug naar normaal. rustig wachtte hij tot het beest verdween en hij uit de lucht zou vallen. hij hield zijn lichaam recht en door even door zij knieën te gaan zodra zijn voeten de grond raakte, lande hij makkelijk in het gras, dat deels geplet was door de grote poten van het beest eerder. terwijl hij richting James, Nanaho & Lucas ging, keek hij even snel om zich heen om alle aderen te checken, maar geen van hun leek gewond. "Wat is er precies gebeurd?" vroeg hij wat ongeduldig terwijl hij langs Nanaho op James afliep

"ik zou maar heel snel naar het ziekenhuis gaan, er is al veel tijd verloren," zei hij met een serieuze blik naar Nanaho keek voordat hij naar Lucas keek, "wij volgen ze zonsnel mogelijk," zei hij, omdat Lucas zonder zijn trans niet zo sne was om Nanaho's trans bij te houden als ze zou gaan rennen.

Kanon liep stilletjes op de andere af. Al waren Hanami en zijzelf geen deel van dit team, ze heeft wel iedereen erg in gevaar gebracht, met als resultaat dat James nu zwaar gewond was. stilletjes kwam ze met Hanami bij de groep aan. "Het spijt ons dat we jullie team zo in gevaar gebracht hebben," verontschuldigde Hanami zich, niet voor Kanon maar als een team. Kanon begon hevig te knikken, "J-ja, p-precies. Ik heb n-ooit gedacht, dat het zo uit de hand zou lopen," sprak ze zachtjes. Normaal was ze totaal niet zo en was ze een harde meid die stevig in haar schoenen stond, maar door wat er precies gebeurt was, wist ze niet precies hoe ze zich moest gedragen.


Toen Kanon begon te praten, merkte ze aan de manier van haar stem meteen hoe ze zich voelde. een glimlach verscheen op Elsa haar gezicht en door het volgen van Kanon haar stem, eindigde ze naar haar. ze klopte eventjes op haar schouder, "ik weet dat je bezorgt bent, dat zijn we allemaal. maar weet dat onze ziekenhuizen nieuwe kennis hebben over behandelingen en technieken," probeerde ze haar wat meer gerust te stellen, "het komt allemaal in orde."


"als ze zulke nieuwe kennis hebben, hoe komt het dan dat ze mij nooit meteen geholpen hebben? konden ze mijn schouder blad niet met een laser behandelen ofzo?" vroeg hij, nog steeds wat mopperig over dat Ryotaro hem eerder verboden had om zijn woonplaats te beschermen door met het monster te vechten. "Ik denk eerder dat dit een goede manier is om je te leren om je rustig te houden op bepaalde momenten," zei Ryotaro, alsof hij zijn kleinzoon een les probeerde te leren. weer keek Lucas hem dodelijk aan voordat hij weg keek en wat met zijn mitella begon te frummelen. Ryotaro keek daar in tegen gewoon nog rustig over de groep, "als iedereen klaar is," begon hij, waarmee hij bedoelde het terug veranderen naar hun menselijke vorm, "dan kunnen de gene die mee willen, mee naar het ziekenhuis."

Stilletjes luisterde ze naar wat Zack en Elza haar vertelde, maar toch was het niet voldoende om haar compleet gerust te stellen. Toen Ryotaro iets zei over het bezoeken van het ziekenhuis, keek ze hem meteen aan. "IK ga mee!" riep ze meteen, " ... .. ik bedoel.. ik.. wil wel mee.. als dat mag," meteen voelde ze zich beschaamd over haar eerdere manier van reageren. Daarbij wist ze niet eens of ze wel met deze groep mee mocht, ze waren namelijk niet van het zelfde team.


Ryotaro keek Kanon aan en een vertrouwde glimlach verscheen er op zijn gezicht. "Natuurlijk, geen probleem," gaf hij antwoord op haar vraag, het was dan ook totaal geen 'geheim tripje' ofzo."Dan ga ik ook wel mee," verteld Hanami toen. Ryotaro knikte op haar reactie. "Laten we gaan dan," zei hij voordat hij zich omdraaide en richting het ziekenhuis begon te lopen. Eerlijk gezegd verwachtte hij ook niet dat er iemand of velen achter zou blijven.


Stilletjes liep hij achter de groep aan en frutselde hij met zijn vrije hand wat aan de rand van zijn mitella. bij elke stap die ze deden, en dus dichter bij het ziekenhuis aan kwamen, begonnen alle 'enge' gedachtes weer in zijn hoofd te spelen. WEER terug naar het ziekenhuis. al was het dit keer niet voor hem. Toch ging hij mee, hoe eng hij het ziekenhuis eigenlijk vond, James was toch een vertrouwd en belangrijk team lid en vriend, hij zou zich alleen maar rot voelen als hij niet mee zou gaan. daarbij, wist hij zeker dat hij het anders nog LANG van iedereen zou horen. Om de gedachtes van het ziekenhuis te onderdrukken ging hij naast Rue lopen. "Hoe is het met jou? Ben je ongedeerd?" vroeg hij haar toen op zijn gebruikelijke toon, "Pa en ma vermoorden me als je iets overkomt," zei hij, sinds ze nog steeds in hun tijd waren.

hij keek zijn zus nog even in zijn ooghoeken aan, natuurlijk wist hij dat ze zich naar voelde en zich zorgen maakte om James, als haar broer, was het makkelijk voor hem om te zien of ze alles achter een glimlach verborg of niet. niet dat het niet logisch was dat ze zich zo voelde, waarschijnlijk had iedereen het zelfde, Lucas ook. eventjes ging een van zijn mondhoeken omhoog en reikte hij met zijn goede arm uit naar Rue's hoofd. eventjes legde hij zijn hand op haar hoofd om haar een beetje gerust te stellen. tenminste, dat probeerde hij.

stilletjes, volgde hij iedereen het ziekenhuis in. gelukkig hadden ze Nanaho al snel gevonden. Hij liep op haar af en groette haar met een moeilijke glimlach, omdat hij het nou niet zo'n geschikte situatie vond, om haar een kus op haar voorhoofd te geven. Niet dat deze glimlach lang stand hield. Er was nog helemaal niks bekends over James zijn situatie


eventjes keek hij door de hal, terwijl hij luisterde op Nanaho haar antwoord op de vraag van Rue. Er was dus nog niks bekent. Hij zuchtte eventjes, uiteindelijk kon dit nog lang gaan duren. Ryotaro voelde zich altijd wel schuldig als iemand van het team gewond raakte. Vooral bij een ernstige oorzaak als dit. Hij was altijd interesseert in nieuwe mensen die verschillende gaves hadden en vroeg ze om hun team te versterken. Als hij dat nooit gedaan had, was James nu ook niet ernstig gewond geraakt. Als hij nou een een of andere helende kracht beheerste...

Hij keek om naar zijn kleindochter die gemerkt had dat er iets in zijn hoofd speelde. Hij draaide zich om naar haar en keek haar glimlachend aan, "Maak je maar geen zorgen, ik ben alleen een beetje moe," loog hij, het enigste dat hij nu kon doen, was zorgen dat zijn team genoten niet nog meer van streek zouden raken dan ze al waren, zelfs als daar een leugentje om bestwil voor nodig was.


toen ze zijn hand vast nam, verdraaide hij zijn hand zo dat hij zijn vingers tussen de haren kon sluiten. Terwijl hij dat deed, keek hij in zijn ooghoeken weg van haar, puur omdat hij anders misschien zou gaan blozen. Het was namelijk aardig stil in de groep en het was niet dat iedereen ver verspreid was in de open ruimte. Uiteindelijk, ontwaakte Rue hem uit zijn gevoelens en bekeek hij Ryotaro stilletjes. Eigenlijk, was de man voor hem een grote open boek. Waarvan hij al wist wat er op de pagina geschreven stond, nog voordat hij begon met ze te lezen. Dit kwam door het feit dat hij hem al zijn hele leven kende, als zijn grootvader, team leider en beste vriend. Maar wat moest hij tegen hem zeggen? Dat het niet zijn schuld was, dat niemand het had zien aankomen? Zelfs als het allemaal waar was, wat voor goeds zou het doen? daarbij was het logisch dat Ryotaro alles naar zichzelf zou verwijten. Lucas was precies het zelfde, als hij zijn trans nou had kunnen gebruiken en versterking kon bieden. Het enigste dat ze nu konden doen, was hopen op het beste.

Hij keek zijn kleindochter stilletjes aan toen ze tegen hem aan kwam zitten. Dit keer, verscheen er een gemeende glimlach op zijn gezicht toen ze haar hoofd op zijn schouder rustte. rustig gaf hij haar even een aai over haar hoofd voordat hij zijn hoofd tegen de hare aan rustte



stilletjes hield hij zijn ogen op zijn zus en grootvader voordat hij Nanaho's hand voelde opwarmen. Eerst keek hij haar in zijn ooghoeken aan, voordat hij zijn hoofd draaide en haar goed aan keek. Zijn glimlach was totaal verdwenen, eerlijk gezicht was hij moe. Hij was nooit goed met ziekenhuizen en nu het ook nog eens zo stil was. Maar zelfs al gaf het hem een akelig gevoel, et zou hem een nog akeliger gevoel geven over over te gaan klagen terwijl James hier met een ernstige verwonding is. Het enigste dat hij kon doen, was zichzelf proberen te kalmeren. Hierdoor liet hij Nanaho haar hand los en sloeg hij deze arm om haar heen. Voorzichtig hield hij haar tegen zich aan, voor zo ver dat ging met zijn andere arm in een mitella. hij rustte zijn hoofd tegen de haren, sloot zijn ogen en ademde rustig de geur van Nanaho haar haar in. 



Kanon stond een beetje stilletjes achter haar roze harige vriendin verscholen. bang voor verwijtende blikken van de anderen, zelfs al gaven sommige zichzelf de schuld van het incident. ze bleef maar om zich heen kijken, hopend dat er een dokter voorbij kwam, die hun wat nieuws over James zijn situatie kon vertellen. De tijd ging traag, secondes voelde als minuten, en minuten voelde als uren. het liefste wilde ze hier gewoon weg, naar buiten en doen waar ze mee bezig was.. Maar ze wist, dat het incident haar dan zou achtervolgen. Ze zou zich er alleen maar druk over maken en niet eens weten, hoe het met James zou zijn afgelopen. Stilletjes trok ze haar capuchon over haar hoofd en nam ze haar telefoon uit de buidel van haar trui. ze plugde de oortjes in haar oren en probeerde zich wat te ontspannen door het luisteren naar muziek



Ze had wel door waarom kanon zich een beetje verscholen had. Vergeleken met haar vriendin, was Hanami erg rustig. Maar dat was alleen omdat ze niet dacht aan de vragen van 'wat als..?' ze kon het zichzelf gewoon niet inbeelden, dat James het niet zou kunnen redden, of dat hij een blijvend letsel of iets zou overhouden. Alles zou gewoon weer het zelfde zijn als hij uit het ziekenhuis ontslagen zou worden, dacht ze. Ze keek even om naar haar vriendin die nu wat muziek begon te luisteren. Gelukkig was ze daarmee wel in staat om zichzelf iets te kalmeren. 



Elza zat stilletjes opeen bankje. Ze luisterde naar alle geluiden waar ze de sfeer uit kon vaststellen. het was erg stil in de groep en ze kon zelfs Kanon's muziek duidelijk horen. Niet dat die erg hard stond, maar puur omdat haar gehoor beter was in verband met haar slechte ogen. Ze zweeg en probeerde van enkele achtergrond geluiden, te horen hoe laat het was. misschien luidde in de verre achtergrond een kerk klok vanuit de stad en kon ze er zo achter komen hoe laat het precies was. de tijd die ze niet kon achterhalen, was hoelang het nou zou duren. Misschien zouden ze hier de hele nacht moeten wachten, voordat James überhaupt bezoek mocht ontvangen? Niet dat ze haast hadden ofzo, als het kon, zou ze de hele nacht op het zelfde plekje wachtten