voor altijd samen

"ik wist niet dat ze van een andere tijd kwamen,"zei hij en keek toen even uit het raam naar buiten, "moet er dat niet iemand met haar mee?" vroeg hij toen,
"team Aqua is op jacht naar Suicune, het kan gevaarlijk zijn als ze hun tegenkomt,"zei hij toen


"Len, die missie was 3 jaar geleden, die heb je allang afgerond,"zei hij toen met een serieuze blik

"een.. een Raikou?" zei hij even verbaast, niet dat hij er nooit een 'eerder' gezien had.
"alsof het veilig is om überhaupt een legende naast je te hebben, behalve Aqua, zijn er meer dieven die het wel leuk zouden vinden om een legende te vangen of te stelen. Al was het zo sterk als Arceus of zo klein als de aller kleinste Shaymin,"zei hij


hij zuchtte even en legde zijn hand op zijn schouders, "Len, nogmaals, de dokter zei dat je rustig aan moet doen. Daarbij heb je veel 'gemist,' ik weet zeker dat Nicole de gevaren weet van het bij zich hebben van een legende. en als ze in de problemen raakt weet ik zeker dat ze een manier vind om eruit te komen, ze is slimmer dan je denkt," zei hij

de volgende dag kon Len het ziekenhuis verlaten. de groep liep het ziekenhuis uit en eenmaal buiten, rekte Len zich even goed uit.
"eindelijk, frisse lucht & zonlicht," zei hij voordat hij zijn ogen even bedekte met zijn hand, tegen de zon. "dus, waar gaan we heen?"vroeg hij toen entausiast

"precies, latn we maar gewoon een kant op gaan," zei Riley toen voordat hij met de groep in beweging kwam


even bleef hij nog steen toen de groep veder in beweging kwam. Even keek hij nog naar Shadow dog. shadow keek hem ook aan voordat hij achter de groep aan liep. Len haalde toen even zijn schouders op voordat hij achter de groep aan liep

terwijl hij achter de groep aan liep, ging hj even met zijn hand over zijn arm waar normaal gesproken zijn styler zou zijn.
het voelde best wel raar aan. niet dat hij zijn styler altijd om had. maar langzaam begon het toch bij hem door te dringen dat hij waarschijnlijk zijn styler helemaal nooit meer om zijn arm zou hebben. Riolu die op shadow's kop zat, sprong op Len zijn arm en klom als een klein aapje op zijn schouder en zo op zijn hoofd. Len keek omhoog naar de kleine zwart, blauwe pokemon die probeerde om hem ergens anders aan te laten denken. Len glimlachte en nam de pokemon van zijn hoofd af.

Len keek nog even naar Riolu voordat die weer terug
op Shadow's nek sprong. Na nog enkele huizen en
voorbij gelopen, kwamen ze op een open pad waarna
je het bos in de verte al kon zien liggen.

met een wazige blik liep hij stilletjes achter de groep aan. door alles wat er al gebeurd was nadat hij zijn geheugen verloren had, had hij het gevoel al dat de dagen daarvoor ook niet bepaalt makkelijk geweest waren, niet alleen kon hij dat zelf niet bedanken maar zijn lichaam bevestigde dat nog even, of hij had te lang niks liggen doen in het ziekenbed. de groep liep richting een bos dat je in de verte al kon zien, maar terwijl iedereen zich al 'klaarmaakte' om het bos in te gaan, bleef Len maar een beetje met zijn mouw friemelen. het voelde zo raar zonder zijn ranger stylus rond zijn onder arm. als het nou een camera was geweest, had hij het tenminste nog kunnen gebruiken om eventueel herinneringen terug te bekijken, nu had hij er bijna helemaal niks meer aan.


hij liep ergens vooraan in de groep die nu door het vertrek van Usagi & Daichi veel kleiner leek. sinds Len altijd zo vooraan gelopen heeft en hij nu ergens achter aan liep, keek hij soms over zijn schouder nog even om. niet alleen om te kijken of hij nog in orde was na dat snelle vertrek uit het ziekenhuis, maar ook of hij de groep uberhaupt nog wel volgde. hij zou het begrijpen als hij liever zo snel mogelijk zijn geheugen terug wilt krijgen, maar het zou niet gaan om die hele reis weer terug te lopen. toen hij zich voor de laatste keer weer naar achteren keek, zag hij hoe Shadow hem ook in de gaten hield. even kreeg hij een glimlach en draaide zich toen weer om en ging hij weer veder met lopen richting het bos, maar zodra ze bij de eerste rij bomen aan kwamen, was er een luidde explosie te horen wat e grond even voor een paar seconden liet schudden.

toen ze grond begon te schudden, maakt hij zich meteen klein naar de grond door door een knie te gaan, zo had hij wat meer hou vast en zou hij niet omvallen of zijn evenwicht verliezen. toen de kleine aardbeving gestopt was, stond hij weer recht op. toen Nicole vroeg waar het van was keek hij even de lucht in over de bomen om te kijken of hij wat zag, maar het enigste dat hij zag waren enkele grijze wolken die van de plek van de explosie vandaan kwamen. "er is maar een manier om daar achter te komen," zei hij toen Jushiro zei dat hij er op hoopte dat het niks ernstig was. Maar voordat hij zijn stylus weer kon pakken en het bos in kon lopen, nam Riley hem bij de arm.


hij hield zich stil toen de groep zich af vroeg wat er aan de hand was en zodra hij merkte dat Len zijn stylus weer probeerde om te doen en zo het bos in wilde lopen, hield hij hem tegen door hem bij zijn arm te nemen. "Len," riep hij hem bij zijn naam, "je weet wat de dokter van het ziekenhuis gezegd heeft," zei hij met een iets wat strengere blik dan normaal en al sprak hij met een serieuze toon, het was makkelijk om er iets van bezorgdheid en iets waarschuwend uit te halen. Len keek hem nog even wat emotieloos aan toen Riley hem herinnerde over de uitspraken van de dokter en stilletjes borgde hij zijn stylus weer op, "als het te gevaarlijk word," zei hij toen voordat hij zijn arm uit Riley's grip nam en het bos in liep.

vastberaden liep hij door tot hij iemand zijn naam hoorde en hij zijn snelheid verminderde tot dat hij stil stond. met zijn handen in zijn broek zakken draaide hij zich even om en keek hij naar achteren naar Nicole die op hem afgerend kwam. toen ze bij hem aan kwam, keek hij haar nog even aan voordat hij zich weer terug omdraaide. doordat ze waarschijnlijk niet terug naar die plek buiten het bos zouden gaan, kon hij haar niet zeggen om terug de gaan en daar te wachten. "als het gevaarlijk word.. blijf dan achter me," zei hij zachtjes voordat hij weer veder begon te lopen. zelfs al had de dokter hem gezegd om het ranger werk op te geven, dat zou hem niet zo in 3 tellen lukken en net nu hij zo'n lange tijd op t ziekebed gelegen heeft, kon hij gewoon niet nog langer stil zitten. na nog een stuk gelopen te hebben, kwamen ze uit eindelijk uit bij een soort klif, midden in het bos. Len fronste even en zodra hij over de rand omlaag keek, merkte hij 2 grote groepen op van trainers en hun pokemon die tegen elkaar als 2 groepen tegen elkaar aan het vechten waren. op eerste blik leek het gewoon een dagelijks pokemon gevecht, maar na langer je keek, merkte en hoorde je dat er veel meer speelde.


hij keek Len eerst nog even met een zucht na toen hij als nog het bos in ging, hij had dan wel zijn stylus niet om wat betekende dat hij zich toch zou proberen zich in te houden, maar toch, hij wist ook wel dat hij er niet teveel op moest hopen. toen Jushiro hem zei dat ze ook maar het bos in moesten gaan keek hij hem aan en knikte hij lichtjes, "ja, ik geloof dat we ze niet kunnen tegenhouden," zei hij voordat hij het bos in liep.

hij was met Jushiro weer bij de groep aan gekomen en door alle reacties die iedereen gaf bij het einde van de klif, wierp hij uiteindelijk ook een korte blik naar beneden. even moest hij zijn hand op zijn hoed doen zodat die door de wind niet omlaag naar benden de klif zou vallen. toen Jushiro met het idee kwam om om te draaien en terug te gaan knikte hij zachtjes, "dat is wel het veiligste," zei hij voordat hij naar de 2 tieners keek, "laten we maar een ander pad kiezen."


toen de twee volwassene al besloten om weer om te draaien en terug te gaan, keek Len nog even naar beneden. "omdraaien en doen alsof we niks gezien hebben?" vroeg hij zachtjes en keek ze toen aan, "er is daar een grote ruzie aan de gang en daar gebruiken ze de pokemon voor."

"wie zegt dat we mee gaan vechten?" mopperde hij zachtjes, "we konden op zn minste tegen ze zaggen om te stoppen en ze het laten uitpraten," zei hij en zonder iemand nog aan te kijken draaide hij zich stilletjes om en begon hij terug naar het pad te lopen. het was niet dat hij teleurgesteld was in hun, hij stond gewoon te popelen om weer in actie te komen, maar als de anderen niet met hem mee wilde gaan en hij zijn lichaam niet kon dwingen, zat er niet veel anders op


hij keek Len even na toen hij eidelijk besloot om toch het raad van iedereen op te volgen om om te keren. "het maakt niet uit hoelang hij in een andere tijd zit of dat hij zijn geheugen kwijt is, hij blijft altijd nog even koppig," mopperde Lucario op de achtergrond waardoor Riley hem aan keek, "t irriteert me nog steeds." Riley glimlachte even zachtjes, "ik denk ook niet dat iets dat zal veranderen," zei hij, "en het is niet altijd zo slecht." nadat hij nog even zijn schouders opgehaald had keek hij terug naar de andere, "zullen we dan maar weer gaan?"

terwijl hij stilletjes met zijn handen in zijn broekzakken het pad weer op liep, hoorde hij op de achtergrond hoe de groep hem weer begon te volgen. bij het pad stopte hij even en draaide hij terug om naar de groep, "welke kant?" vroeg hij toen, sinds hij niet zeker wist of ze helemaal terug het bos uit wilde gaan of een weg nemen om makkelijker beneden te komen en die groep te vermijden.


toen de groep weer in beweging kwam liep hij rustig mee tot aan Len die weer eens was gestopt. toen hij vroeg welke kant ze op wilde gaan, keek hij even naar de kant waar ze vandaan kwamen toen ze het bos in gingen en dan naar de andere, onbekende kant. "we kunnen kijken of er een omweg rond die groep is, anders kunnen we beter maar terug gaan en een andere route nemen buiten het bos," zei hij voordat hij naar Lugia keek, "of als onze grote vriend het niet erg vind om wat vooruit te vliegen en te kijken of er nog een pad rond de groep is die we op kunnen gaan," zei hij toen veder

toen Nicole hemvroeg of hij met haar mee wilde vliegen, haalde hij simpel zijn schouders op. "Als je dat wilt, het is niet dat k ooit eerder op n Lugia gevlogen heb," zei hij wat droogjes zonder haar ook echt aan te kijken en draaide zich om naar Lugia om haar reactie te zien op dat hij ook mee zou gaan